دانشمندان از سال 1937 دریافتند که سدیم یک عنصر ضروری و مهمترین الکترولیت موجود در بدن برای بدن است. الکترولیت ها عناصری هستند که در بدن وظیفه تنظیم غلظت آب بدن، ثبات اسیدیته بدن و بسیاری از اعمال دیگر را بر عهده دارند.
سدیم بیشتر در مایعی که اطراف سلول های بدن را فراگرفته، موجود است.
با مصرف نمک که از دو جزء کلر و سدیم تشکیل شده است، سدیم وارد بدن شده و به راحتی از طریق دستگاه گوارش جذب می شود. اغلب سدیم مصرف شده ( 95 درصد) بیشتر از نیاز بدن است که از طریق کلیه ها دفع می شود. تنظیم میزان سدیم موجود در بدن توسط سیستم دقیقی انجام می شود. این سیستم به وسیله یک هورمون به نام آلدوسترون کنترل می شود. این هورمون ازغدد فوق کلیوی ترشح می شود.
با کاهش میزان سدیم در بدن، ترشح آلدوسترون افزایش می یابد که باعث جذب بیشتر سدیم از روده ها ومانع دفع سدیم از کلیه می شود. در صورتیکه با مصرف زیاد نمک میزان سدیم در بدن بالا برود، بخش مربوط به تشنگی در مغز تحریک شده ، فرمان تشنگی را صادر می کند. در این صورت فرد احساس نیاز به آب پیدا کرده و با مصرف آب، غلظت سدیم بدن کم می شود.
سدیم عنصری است که بدن برای کارکرد مناسب و صحیحش به آن نیاز دارد. بدن از سدیم برای کنترل فشار خون و حجم خون استفاده می‌کند.
نمک دریایی ام.سی2 نیز حاوی سدیم است ولی مقدار آن به مراتب کمتر از سدیم نمک های معمولی است، چرا که سدیم در عین اینکه برای بدن مفید است، مضراتی هم دارد که در ذیل به بیان آن می پردازیم.
سدیم به طور طبیعی در بیشتر غذاها یافت می‌شود. رایج ترین شکل سدیم به صورت سدیم کلرید است که با نام نمک شناخته شده است. شیر، چغندر و کرفس نیز حاوی سدیم هستند. آب نوشیدنی نیز حاوی سدیم است اما مقدار آن بستگی به منبع تامین آب دارد. سدیم همچنین ممکن است به بیشتر محصولات غذایی افزوده شود. برخی از این اشکال اضافه شده مونو سدیم گلوتامات (MSG) ، نیتریت سدیم ، سدیم ساخارین، جوش شیرین ( بی کربنات سدیم ) و بنزوات سدیم است. گوشت‌های فرآوری شده، سبزیجات و سوپ‌های کنسروی نیز حاوی سدیم افزوده هستند. فست فودها نیز معمولا سدیم بسیار بالایی دارند.
مصرف زیاد سدیم در رژیم غذایی ممکن است به موارد ذیل منجر شود:
توانایی بدن در دفع سدیم از کلیه ها محدود است. بنابراین مصرف زیاد و طولانی مدت سدیم ، موجب تجمع میزان اضافی آن در بدن شده و در سنین بالاتر، فرد دچار عارضه فشار خون خواهد شد. سدیم در رژیم غذایی بر اساس واحد میلی گرم اندازه گیری می‌شود. نمک معمولی حاوی حداقل ۴۰ درصد سدیم است ولی مقدار سدیم در نمک دریایی ام.سی2 به نصف کاهش پیدا کرده است. یک قاشق چایخوری از نمک معمولی حاوی ۲۳۰۰ میلی گرم سدیم می‌باشد. افراد بزرگسالی که دارای سلامتی کامل هستند باید مصرف سدیم خود را به ۲۳۰۰ میلی گرم در روز محدود نمایند. افرادی که مبتلا به فشار خون بالا هستند نباید بیش از ۱۵۰۰ میلی گرم سدیم در روز مصرف کنند. افراد مبتلا به نارسایی احتقانی قلب ، سیروز کبدی و بیماری‌های کلیوی ممکن است به مقادیر بسیار پایین تر نیاز داشته باشند.
توصیه خاصی برای مصرف سدیم در نوزادان، کودکان و نوجوانان وجود ندارد؛ اما باید به خاطر داشته باشیدکه عادت‌های غذایی در طول دوران کودکی شکل می‌گیرد. به همین خاطر بهتر است از همان دوران، کودکان خود را به خوردن نمک زیاد عادت نداده و حتی الامکان نمک دریایی را جایگزین آن نمایید.
سدیم آب را جذب می کند و رژیم غذایی پر سدیم آب را به جریان خون می کشد که می تواند حجم خون و متعاقباً فشار خون شما را افزایش دهد. فشار خون بالا (همچنین به عنوان فشار خون بالا شناخته می شود ) وضعیتی است که در آن فشار خون در طول زمان بالا باقی می ماند. فشار خون بالا باعث می شود قلب بیش از حد سخت کار کند و نیروی زیاد جریان خون می تواند به شریان ها و اندام ها (مانند قلب، کلیه ها، مغز و چشم ها) آسیب برساند. فشار خون بالا کنترل نشده می تواند خطر حمله قلبی، نارسایی قلبی، سکته مغزی، بیماری کلیوی و نابینایی را افزایش دهد. علاوه بر این، فشار خون به طور کلی با افزایش سن افزایش می یابد، بنابراین محدود کردن مصرف سدیم هر سال اهمیت بیشتری پیدا می کند.
